رونا لونا را به طرف دیگر هل داد و تمام وسایل روی میز توالت را روی زمین پرت کرد، این حرکتش برای برایان و لونا تازگی داشت، تازه بود، هر دو تعجب کردند رونا هیچ وقت به جان وسایل خانه نمی‌افتاد، او برایان و لونا را بابت خشم و عصبانیتشون با وسایل خانه سرزنش می‌کرد ولی امروز، دزدیدن یک کت، چگونه توانست این‌قدر رونا را بهم بریزد که به جان وسایل میز افتاد، کنار میز افتاد و زانوهایش را بغل کرد و به گریه افتاد زیرلب گفت:
- کاش فکر کنن من دزدیدم، کاش نفمهن لونا بوده، من چی‌کار کنم؟ مسیحا خودت به دادم برس، تو رو به روح مامان و بابا قسم نذار تو دردسر بیفتیم، من باید چی‌کار کنم؟
دزدیدن یک کت این همه بهم ریختن داشت؟ قطعاً نه، ولی رونا اگر می‌خواست دزدی کند از همان اول به شغل جیب بری و دزدی فکر می‌کرد ولی او از دزدی خوشش نمی‌آمد، از این‌که به دردسر بیفتد می‌ترسید، از این‌که پیش لونا و برایان نباشد می‌ترسید ولی لونا؟ با چه وقاحتی رفته است کت دزدیده است؟
برایان به سمت رونا رفت و شانه‌ی نحیف رونا را گرفت و بلندش کرد، رونا بی‌توان‌تر و خسته‌تر از آن بود که بتواند بایستد، برایان عصبی ولی با این صدای پایین گفت:
- لونا داری چی‌کار می‌کنی با من خودت؟ با من و رونا؟