گنجینه نرگس صرافیان

[Khazon]

یک خانه ی ساده و معمولی هم کافیست

آشپزخانه ای معمولی

دیوارهایی معمولی

اتاق هایی معمولی

وسایل و فرش هایی معمولی،

کنارِ تویی که معمولی نیستی،

معمولی حرف نمیزنی و

معمولی نمیخندی …

اصلا جایی که تو باشی؛

همه چیزِ جهان، غیرمعمولی‌ست!

 

[Khazon]

اردیبهشت ؛

حال و هوای عجیبی دارد

انگار خدابرای آدمها

یک فنجان”عشق“دم کرده !

انگارخیابانها آغوش بازکرده اند

تاغمهای عابران را

توی خودشان حل کنند !

 

[Khazon]

مرا بگیر و ببر تا سکوت و تنهایی …

مرا بگیر و ببر هرکجا که آنجایی

دلم هوای سفر کرده است، کاری کن

مرا بگیر و ببر تا شبی تماشایی…

تو باشی و من و جاده، تو باشی و من و عشق

منی که ماهیِ قرمز، تویی که دریایی …

بیا به رسم پریدن، تو آسمانم شو

بیا که اوج بگیرم به شور و شیدایی

تو انتهای وفایی، کسی شبیه تو نیست

دلم گرفته عزیزم، کجای دنیایی ؟!.

 

[Khazon]

هرکسی فکر ماندنِ خویش است

و نقاب از حقیقت افتاده

اصل مردم همین که می‌ بینی !

عابد از حُسن نیت افتاده …

آدمی از هراس جان دادن

از خدا هم کناره می گیرد

این حقیقت عیان که باور هم ؛

علم را استخاره می‌ گیرد …

بغلم کن ، اگرچه ممنوع است

بغلم کن که سخت ، آشوبم

گرچه شاید تو “ناقل مرگی”

من به آغوش و ب*و*سه‌ ای خوبم ….

 

[Khazon]

همین حوالی اند ؛
شمر هایی ؛
که ستم می کنند …
حسین هایی ؛
که قربانی می شوند …
و مختارهایی ؛
که دیر می رسند …. !

 

[Khazon]

بعضی روزها ؛

دلم می خواهد پنجره را باز کنم ،

لطافتِ بِکرِ ابرها را با لبخندهایِ از تهِ دلم هم بزنم ،

چشمانم را ببندم و تصمیم هایِ خوب بگیرم …

بعضی روزها ، از همان گرگ و میشِ صبحش ،

حالِ من خوب است …

آن قدر خوب ؛

که مادرم برایم اسپند دود می کند ،

و همه ی گنجشک هایِ رو به روی پنجره ؛

“کور” می شوند ….

 

[Khazon]

“جاده” بهترین تسکین است …
آدم تمامِ دردهایش را فراموش می کند !
انگار سرتاسرِ اتوبان ها ، گردِ بی خیالی پاشیده اند …
گاهی با خودم فکر می کنم ؛
اگر ماشین اختراع نشده بود ؛
آدم ها با این همه دردِ تلنبار شده چه می کردند ؟!
اگر موسیقی نبود ،
اگر خیابان نبود ،
اگر سفر نبود !!!
بدونِ این ها که چیزی از آدم نمی مانَد !!

 

[Khazon]

دردناک‌ ترین بخش ماجرا این‌جا بود

که ما تا بلندترین پرتگاه ها رفتیم

و کسی نگرانمان نشد..

شاید آنقدر گفتیم خوبیم که باور کردند….

 

[Khazon]

فراموشش کردم؛

چونان ماهی حوض، که اقیانوس را

چونان گل‌های گل‌فروش که باغچه را

چونان آبِ ریخته که سبو را…

بازگشت به او محال شده ‌بود و من

فراموشش کردم….

 

[Khazon]

آدم‌ها تنها که می‌شوند، فرصتِ بیشتری دارند که فکر کنند

که ببینند چه کسی دوستشان دارد

چه کسی هوایشان را دارد و چه کسی عینِ خیالش نیست

آدم ها تنها که می‌شوند، تویِ لاکِ خودشان فرو می‌روند

واقع بین می‌شوند، زیاد می‌فهمند

محتاط تر عمل می‌کنند و تصمیماتِ مهمی می‌گیرند...